In mijn zoektocht naar manieren om vanuit rust en liefde in het leven te staan, loop ik regelmatig tegen het volgende probleem(pje) op: veel mensen hanteren als coping stijl tegen stress het uitvoerig tegen anderen spuien van wat hen bezighoudt. Ik merk dat ik het steeds minder kan opbrengen om naar dat soort verhalen te luisteren, zeker niet als het steeds weer dezelfde verhalen zijn en er niets verandert. Het spuien is voor de betreffende persoon dan blijkbaar een geslaagde coping stijl op de korte termijn, maar geen echte oplossing.
Wat te doen als ik weer eens geconfronteerd word met mensen die dringend hun verhaal kwijt willen? Ik heb vanuit mijn achtergrond in de psychologie en communicatietrainingen weliswaar volop tools hoe ik zo’n gesprek zou kúnnen aanpakken, maar niks bevredigends… voor je het weet, zit je alleen maar nóg meer tegen elkaar aan te kleppen! Al dat verbale gedoe, daar heb ik nou juist geen zin in! Is er geen geestelijker/geestiger aanpak mogelijk?
Wel, zo juist las ik een brrrrriljant advies van Amma dat ik maar eens ga uitproberen:
‘Als iemand je tijd verspilt door over onnodige zaken te praten, dan moet je of japa doen [= herhaling van een mantra of goddelijke naam] of contempleren over je geliefde godheid. Stel je voor dat die persoon de geliefde godheid is (…) Praat alleen over spirituele zaken met anderen. Zij die van spiritualiteit houden, zullen luisteren, terwijl anderen onmiddellijk zullen vertrekken. Zo gaat er geen tijd verloren.’
Kijk. Daar houd ik nou van. Dit is nou echt een aanpak waar ik allereerst smakelijk om kan glimlachen en daarna ook met plezier kan benutten. En het past ook zo prima bij de onderstaande uitspraak van Inayat Khan die ik regelmatig herhaal als ik zelf te veel klep om van stress of nervositeit af te komen:
‘Zwijgen is goed voor zowel wijzen als dwazen.’
Projecten van Alex 